Είχα πάντα την ίδια άποψη για τη λεγόμενη εθνική συνεννόηση ή καλύτερα την πολιτική συναίνεση, με κανόνες και αρχές, μέσα σε ένα υγιές σύστημα αξιών, κυρίως στα ζητήματα ύψιστης σημασίας όπως η Παιδεία, η Οικονομία, η Εθνική Ασφάλεια κλπ.
Σήμερα φρονώ πως, επιτακτικά όσο ποτέ, καθίσταται αναγκαίο να ανοίξει μια νέα περίοδος πολιτικής σύγκλισης και εθνικής συναίνεσης σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο και καλύτερο το ίδιο το Κοινοβούλιο.
Το Κοινοβούλιο πρωτίστως αντικατοπτρίζει τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εκεί αντιμετωπίζονται όλα τα θέματα που αφορούν τους πολίτες, τη λειτουργία του Κράτους και ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια και όχι μόνο. Τούτο δε γιατί το Κοινοβούλιο νομοθετεί.
Το πρώτο δείγμα δόθηκε μόλις, με την συνεννόηση των δύο μεγάλων κομμάτων και την ψήφιση επί της Αρχής, από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, του εξαιρετικής σημασίας Νόμου – πλαισίου για την Παιδεία. Και η αλήθεια είναι ότι όλος ο κόσμος χάρηκε με αυτή την εξέλιξη, πλην βεβαίως εκείνων που φοβούνται πως θα χάσουν τα λεγόμενα «κεκτημένα». Αυτά όμως δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στους Έλληνες πολίτες, έχουν μόνο στους λίγους, που βάζουν το προσωπικό συμφέρον τους πάνω από εκείνο του κοινωνικού συνόλου και είναι αυτοί οι ίδιοι που ευθύνονται για την κατάντια στα ΑΕΙ & ΤΕΙ της χώρας, μέχρι του σημείου να τίθεται υπό περιορισμό στο γραφείο του ο Πρύτανης, αφού «ετσιθελικά» κάποιοι αιώνιοι φοιτητές έχτισαν την πόρτα του γραφείου του!!!
Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να «παίζει» με την Παιδεία, να την «κόβει και να την ράβει» στα μέτρα του. Θυμίζω τα λόγια του Μακρυγιάννη, έτσι όπως τα υπογραμμίζει ο Γ. Σεφέρης:
«Η Παιδεία, η μόρφωση, που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξεχωριστό ή αποσπασματικό. Είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία, κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα. Είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση ακριβώς αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει το ΄21».
Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν αμφιβολίες σχετικά με την πρόσφατη συναίνεση στη Βουλή διερωτώμενοι μήπως πρόκειται για μια απλή και χωρίς συνέχεια «παρένθεση συναίνεσης»…
Αυτό μένει να φανεί στη συνέχεια. Πάντως, αυτή η συναίνεση είναι πια μονόδρομος. Δεν υπάρχει καλύτερη εκκίνηση εθνικής συνεννόησης προς την κατεύθυνση να αρχίσουν να μπαίνουν τα θεμέλια της στέρεης και όχι της «κούφιας» επαναθεμελίωσης του Κράτους σε όλα τα επίπεδα. Εταιρικά Ευρωπαϊκά Κράτη, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία πέτυχαν, μετά από συμφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων, αυτό που εδώ φαίνεται δύσκολο στα κόμματά μας, στους πολιτικούς μας. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στις περίπου ομοιοπαθείς αυτές χώρες έβαλαν στην άκρη κάποιες από τις διαφορές τους για χάρη του κοινωνικού συνόλου, της κοινής σωτηρίας. Ελέγχεται ως ανεπίτρεπτο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, δηλαδή η μάχη όλων εναντίον όλων.
Είναι γνωστό σε όλους τους Έλληνες μα και στους ξένους πως το κράτος μας βρίσκεται σε κρίσιμο-κομβικό σημείο διαλυτικής αποσύνθεσης. Οικονομία, Παιδεία, Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, Υγεία, Δημόσια Διοίκηση, Συνδικαλισμός, Ποδόσφαιρο, καθημερινότητα, βρίσκονται στο ναδίρ! Υπάρχει κρίση θεσμών, κρίση της Δικαιοσύνης και όχι μόνο. Είναι πλέον διακριτό ότι η πολιτεία έχει χάσει την αξιοπιστία της. Το κράτος αδυνατεί να εκπληρώσει τις προς τους πολίτες υποχρεώσεις του.
Με βάση αυτά τα δεδομένα έχουμε το δικαίωμα να ομιλούμε για «παρένθεση συναίνεσης» ή το χειρότερο να διανοούμαστε να μην εφαρμοστεί ο Νόμος για την παιδεία; Και σε ένα μικρό παιδί να το λέγαμε αυτό θα μας απαντούσε: «πάτε καλά;»
Όλοι μαζί πρέπει να πούμε το μεγάλο ΟΧΙ: Στον εγχώριο κομματικοπολιτικό μηδενισμό, στην πολιτική του πεζοδρομίου, στον παλαιοκομματισμό, στην πολιτική του βολέματος, στην απολιτική πολιτική, στις άσφαιρες υποσχέσεις, στην εσωστρεφή μεμψιμοιρία και στον λαϊκισμό, που σχεδόν πάντοτε τίθεται στην υπηρεσία της λογικής, της ήσσονος προσπάθειας χωρίς ουσιαστική παραγωγή έργου. Να πούμε ΟΧΙ στα επικίνδυνα παιχνίδια με τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ και με τους φοιτητές μας.
Χρειαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα, ένα Εθνικό Σχέδιο, που θα διαμορφώνει ρεαλιστικούς, μετρήσιμους και εφικτούς στόχους βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.
Για την ανακαίνιση του οικοδομήματος που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, την ευθύνη την έχουμε όλοι μας, χωρίς εξαιρέσεις, την έχουν μαζί η πολιτική τάξη, το κοινωνικό σύνολο και οι ταγοί του, συμπεριλαμβανομένων και των μίντια που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο προς την θετική κατεύθυνση. Η Ελλάδα μας οφείλει τώρα, χωρίς άλλες αναβολές, να αναζητήσει το νέο ρόλο της στην «επόμενη μέρα». Και σε αυτό το δρόμο οι «παρενθέσεις συναίνεσης» δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.
Σε επόμενο φύλλο θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και την ανάγκη συνεργασίας των δημοτικών παρατάξεων σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.
Δημοσίευση 01/09/2011
