Η εκδήλωση του Συλλόγου Γυναικών Ηλιούπολης για την 8η Μάρτη πραγματοποιήθηκε στο γεμάτο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης. Την κεντρική ομιλία έκανε η Πρόεδρος του Συλλόγου, Μαρίνα Γαζή. Μέλη, φίλες και φίλοι του Συλλόγου παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον τη συζήτηση γύρω από την πολύμορφη βία που υφίστανται οι γυναίκες.
Τη βία από τις εργασιακές συνθήκες λάστιχο που τις αναγκάζουν να δουλεύουν ήλιο με ήλιο, με βάρδιες και για μισθούς που εξαφανίζονται στη μέση του μήνα από την ακρίβεια. Ταυτόχρονα έχουν στις πλάτες τους τη φροντίδα της οικογένειας, των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑΜΕΑ, του σπιτιού.
Τη βία από την έλλειψη δημόσιας και δωρεάν υγείας, παιδείας, δομών στήριξης της οικογένειας.
Τη βία του πολέμου, όταν κυβερνήσεις-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στέλνουν τα παιδιά μας στο στόμα του λύκου, να χύνουν το αίμα τους όχι για την προστασία της πατρίδας αλλά για τα κέρδη των λίγων.
Αναφέρθηκαν μια σειρά διεκδικήσεις για τις κακοποιημένες γυναίκες:
Εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, όπως ξενώνων που είναι μόνο 19 σε όλη την Ελλάδα και δεν επαρκούν.
Συμβουλευτικών κέντρων, κέντρων ψυχικής υγείας με γενναία χρηματοδότηση από το κράτος, πλήρως στελεχωμένων με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς την εμπλοκή ΜΚΟ.
Σε επίπεδο πρόληψης, δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, που θα διασυνδέονται με την οικογένεια, το σχολείο, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς, άθλησης, τα γηροκομεία κ.α.
Ξεχωριστή ήταν η παρέμβαση της Χριστίνας Σαπουντζή, κλινικής κοινωνικής λειτουργού/οικογενειακής/συστημικής ψυχοθεραπεύτριας, η οποία μέσα από ένα ανώνυμο πραγματικό περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας ανέδειξε τη γύμνια του κράτους ως προς την προστασία των γυναικών από τέτοια περιστατικά. Ουσιαστικά αφήνουν τη γυναίκα μόνη και την ωθούν όχι να σταθεί στα πόδια της αλλά να γυρίσει πίσω στον κακοποιητή της.
Μέσα από την παρουσίαση του περιστατικού αναδείχθηκε και η πλευρά των εργαζομένων που είναι και οι ίδιοι εκτεθειμένοι στη βία του κακοποιητή και του συστήματος. Οι κοινωνικοί λειτουργοί/ψυχολόγοι (που είναι γυναίκες οι περισσότερες) στις δομές, στον δήμο, είναι με δεμένα τα χέρια όσον αφορά τα νομικά και διοικητικά όρια, μέσα στα οποία επιτρέπεται να κινηθούν για να βοηθήσουν σε ένα περιστατικό, ενώ μπορεί να έχουν και κυρώσεις όταν πάνε να κάνουν τη δουλειά τους.
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν γεμάτη ενδιαφέρον κυρίως για τα ζητήματα σωματικής και ψυχολογικής βίας.
ΤΟ Δ.Σ.
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
(ΜΕΛΟΣ ΟΓΕ)
