ΟΙ «ΠΟΛΙΤΕΥΤΑΚΗΔΕΣ» ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ
Ψηφίστηκε τελικά το πολυνομοσχέδιο της Κυβέρνησης με τα μέτρα και τα αντίμετρα που προβλέπονται στη συμφωνία με τους δανειστές προκειμένου να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Ένας νόμος πια που θα χαρακτηριζόταν με τα θετικά που περιέχει (εργασιακά, αντίμετρα) αλλά και με τα αρνητικά (φορολογικό).
Έτσι θα πρέπει κάποιος να αναφερθεί και να τονίσει την επαναφορά των Σ.Σ.Ε, την αποκατάσταση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, την αποτροπή της καθιέρωσης της ανταπεργίας, την μη αποδοχή των πιέσεων των δανειστών για τις ομαδικές απολύσεις. Δηλαδή μιλάμε για μια επιστροφή απλά στην κανονικότητα που είχε ανατραπεί με τα δύο πρώτα μνημόνια. Σίγουρα όμως δεν μπορεί κάποιος να θριαμβολογεί. Ο στόχος για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι να βγούμε από τα μνημόνια και όχι μόνο. Να αποκατασταθεί ένα μέρος τουλάχιστον των μεγάλων αδικιών που έγιναν σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Να επανακτήσει η χώρα τον χαμένο βαθμό ελευθερίας της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια άλλη Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν έχουμε την πατρότητα των μέτρων, την έχουν οι δανειστές και όσοι στη χώρα μας ήταν σύμμαχοί τους. Για το ΣΥΡΙΖΑ τώρα απομένει, η φυγή προς τα εμπρός. Η θεσμική αναδιοργάνωση του κράτους και η δίκαιη ανάπτυξη για την ανάταξη της κοινωνίας.
Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, ήταν και παραμένει η σχέση του με την κοινωνική πλειοψηφία. Η σχέση με την κοινωνία αποτελεί και το όριο κάθε εκβιασμού. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο ρόλος που μπορεί να διαδραματίσουν σ’ αυτή τη σύγκρουση τόσο οι δυνάμεις του κόμματος όσο και συνολικά οι κοινωνικοί αγώνες είναι αναντικατάστατος. Σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την ζωντανή δράση, την οργανωτική και πολιτική λειτουργία του κόμματος καθώς και την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων.
Η ύπαρξη ενός λαού που διαβουλεύεται ανοιχτά, οργανώνει πρωτοβουλίες και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του αποτελεί το πιο σημαντικό μας όπλο απέναντι σε κάθε εκβιασμό. Τα συνδικάτα και οι συλλογικοί φορείς πρέπει και οφείλουν να αντιδράσουν. Οι κοινωνίες δεν μπορούν να προσχωρήσουν στο δόγμα της ΤΙΝΑ. Είναι φανερό ότι η πολιτική αντιπαράθεση θα οξυνθεί στο επόμενο διάστημα παίρνοντας νέα χαρακτηριστικά σε επίπεδο αναδιοργάνωσης κοινωνικών μπλοκ και ταξικών πολώσεων.
Όμως, το πολιτικό προσωπικό του μνημονίου (ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ) από την άλλη πλευρά συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια κινήματος κατσαρόλας. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια διαβάσαμε πρόσφατα και την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Δήμου Ηλιούπολης ( δηλαδή του Δημάρχου Ηλιούπολης ) για κλείσιμο του Δήμου εν όψει της ψήφισης του παραπάνω νομοσχεδίου. Μάλιστα ως πιστός συνοδοιπόρος της ΝΔ μας κάλεσε να πούμε ΟΧΙ στο δήθεν 4ο Μνημόνιο.
Αλήθεια είναι δυνατόν οι όποιοι πιστοί υπηρέτες του καθεστώτος που έφεραν και το αυτοδιοικητικό κίνημα στο χειρότερο μεταπολεμικό σημείο, αυτοί που υπερθεμάτιζαν στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό (σήμερα βέβαια αυτοαποκαλούνται κοινωνιστές), αυτοί που μας κληροδότησαν μόνο κοινωνικά ερείπια σήμερα να μεταμορφώνονται σε αγωνιστές και «επαναστάτες»; Εάν ήθελαν να μας πουν κάτι για την κυβέρνηση θα μπορούσαν να το είχαν κάνει. Θα μπορούσαν να μας ανέφεραν τα θετικά που θα έπρεπε να κάνει. Γνωρίζουν, όμως, καλά ότι οι συντεταγμένες των δανειστών έχουν ταξικό πρόσημο. Σ’ αυτούς λοιπόν τους δανειστές και τους εκβιασμούς τους οι ίδιοι και το κόμμα που εκπροσωπούν, έχουν ουσιαστική συμβολή. Θα μπορούσαν σήμερα να είχαν σιωπήσει. Δεν το έκαναν. Μίλησαν έτσι τώρα, αλλά και τότε. Στο Δημοψήφισμα του 2015, όταν και πάλι μας καλούσαν να «μείνουμε Ευρώπη». Με τις πράξεις και τα λόγια τους μας θύμισαν ένα καλά ασκημένο γραφειοκράτη της συνδικαλιστικής ελίτ. Ποιοί; Αυτοί, που «οδήγησαν μια ολόκληρη γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
